Recensies
Het migratiebeleid is er altijd al op gericht geweest om ongewensten af te wijzen en bruikbaren toe te laten. Dat blijkt ook uit het lezenswaardige proefschrift “Geruisloos inwilligen” van de historicus Tycho Walaardt, die het beleid over de periode 1945-1994 onder de loep nam. Zijn onderzoek laat zien dat veel vluchtelingen in eerste instantie werden afgewezen, maar onder druk van belangenbehartigers uiteindelijk toch nog verblijfsrecht kregen op grond van hun veronderstelde economische nut en verwachte aanpassing aan de Nederlandse samenleving.' Harry Westerink op: www.doorbraak.eu, 6 december 2012.

‘Met enige regelmaat leidt het voornemen asielzoekers naar hun herkomstland terug te sturen, tot commotie in de politiek. Daarbij wordt nogal eens met weemoed naar het verleden verwezen, toen Nederland voor bijvoorbeeld helden die na 1945 het communisme ontvluchtten, een stuk gastvrijer was. Bij deze hardnekkige mythe en ook bij een aantal andere vastgeroeste misverstanden, zet Walaardt in zijn gedegen proefschrift vraagtekens. […] Zijn onderzoek van vijfhonderd persoonsdossiers uit een periode van vijftig jaar (1945-1994) toont aan dat de scheiding tussen wel of geen vluchteling wel werd gemaakt, maar niet werd volgehouden. Er bestond een gat tussen beleid en praktijk. […] Ik zie uit naar een volgend onderzoek over de periode 1995-2012.’ Karin Zwaan in: Openbaar Bestuur 22 (2012) 10, p. 35;.

‘Het zeer lezenswaardige werkstuk van Tycho Walaardt is soepel geschreven en bijzonder rijk gedocumenteerd. De beschrijving van de verschillende periodes bevat veel interessant anekdotisch materiaal. Het geschiedkundig perspectief is zeker vruchtbaar en de studie roept de vraag op of er naar de asielprocedure niet veel meer (rechts)historisch onderzoek gedaan zou moeten worden.’ Gerard Oosterholt in: Journaal Vreemdelingenrecht (2012) 4. Tevens gesignaleerd in: Nederlands Dagblad/Gulliver 6 juli 2012, p. 6.