Op de achtergrond ligt het strategisch plan dat de Vlaamse overheid vanaf 1995 ontwikkelde en in 1998 omzette in het zgn. ‘Minderhedendecreet’.
Daarin is er sprake van drie pijlers. De eerste verwijst naar de Vlaamse overheid die een duidelijk, d.w.z. samenhangend en inclusief, minderhedenbeleid vorm moet geven. De rechtstreekse betrokkenheid van de doelgroep is een tweede. De derde pijler moet worden uitgebouwd met categoriale ondersteuningsinstrumenten voor alle minderheden, met name migranten, vluchtelingen en woonwagenbewoners.
Voor het ondersteunen van de integratiecentra en -diensten wordt één overkoepelende structuur gerealiseerd m.n. het Vlaams Minderhedencentrum (sinds begin 2011 Kruispunt Migratie/Integratie).
Dit centrum wordt op 1 mei 1999 erkend. Het krijgt heel nadrukkelijk een brugfunctie t.a.v. het beleid. Zijn taak bestaat er uit om de integratiecentra (één per provincie) en alle relevante organisaties of instellingen samen te brengen, met als doel het realiseren van dat zo geroemde inclusieve beleid.

In datzelfde Minderhedendecreet wordt ook een aparte lijn uitgezet voor de belangenbehartiging vanuit de doelgroepen. DIt via de oprichting van een forum van organisaties van etnisch-culturele minderheden. In functie van het eigen sociaal-cultureel werk konden de verenigingen vanaf 2000 bogen op het zgn. ‘Minderhedenforum’ als ontmoetings- en werkplaats, en als spreekbuis van het ondertussen breed uitgewaaierde veld van allochtone verenigingen in Vlaanderen en Brussel. Dit forum heeft een dubbele taak opgenomen: het ondersteunen van verenigingen - samen zo’n 700 tal - overkoepeld door 15 federaties - en in overleg met hen beleidsadviezen formuleren.
Netwerkvorming tussen verenigingen draait rond specifieke thema’s zoals onderwijs, tewerkstelling en beeldvorming. Gelijkwaardigheid is een centraal uitgangspunt: “Het Minderhedenforum streeft naar een inhaalbeweging voor gelijke rechten en kant zich tegen specifieke plichten die enkel gelden voor allochtonen” (2006). Het forum heeft een duidelijk engagement gevonden in het erkennen en stimuleren van diversiteit in de samenleving.

Ook in 1998, de tijd is er blijkbaar rijp voor, wordt er in het Vlaams Parlement een migrantenvrouwenforum gehouden, georganiseerd vanuit het Intercultureel Centrum Migranten. Daarmee erkende de toenmalige minister Brigitte Grouwels, Vlaams Minister van Brusselse Aangelegenheden en Gelijke kansenbeleid (1997-1999), de nood om vrouwen rechtstreeks te betrekken. Er kwam een onderzoek naar het functioneren van de meisjes- en vrouwenwerkingen. Naast een duidelijke vraag naar financiële en logistieke ondersteuning bleek hieruit ook dat er nood was aan meer inhoudelijke input en aan netwerking met andere allochtone verenigingen.

In 2000 werd het Steunpunt voor Allochtone Meisjes en Vrouwen (SAMW, ondertussen Ella) een zelfstandige vzw, gesubsidieerd vanuit het Vlaamse Gelijke Kansenbeleid.
In 2002 worden ze dan logischerwijze dé gesprekspartner voor gelijke kansenbeleid voor allochtone vrouwen. De opdracht is om het emancipatie- en participatieproces van allochtone vrouwen en meisjes te onderbouwen. Het steunpunt kan dat doen door eigen acties en door hulp aan de eigen verenigingen van allochtone vrouwen.
De eerder aangestipte inhoudelije input zal langs twee sporen lopen. Enerzijds gericht op empowerment via emancipatieondersteuning: ‘sensibilisering, informatiedoorstroming, visieontwikkeling’ met daaraan gekoppeld methodische en technische hulp. Anderzijds sterk betrokken op het diversiteitsdenken, werkend aan een interculturele samenleving waarin vrouwen uit etnisch-culturele minderheden hun plaats veroveren.

Drie kerninstellingen en de sociale kaart van wat vroeger de ‘migrantensector’ heette is vanaf 1998 gaandeweg hertekend: afgelijnd en geprofessionaliseerd.