Pastoors, nonnen en dominees werkten er ijverig aan mee, want seks voor het huwelijk was een schande in Gods oog. Maar ook allerhande jeugdwerkers, kinderbeschermers, huisartsen en psychologen, van wie je zou denken dat ze zorg droegen voor het welzijn van jonge mensen, brachten ongehuwde moeders er met zachte dwang toe hun kind meteen na de bevalling af te staan. Zelfs de ouders van zwangeren vonden het beter als zo’n kindje door adoptieouders werd opgevoed, keurige getrouwde mensen die hunkerden naar nageslacht.

De vrouwen werden tijdens de bevalling soms geblinddoekt en mochten hun baby niet vasthouden. ‘Ze werd in een doek gewikkeld en toen liepen ze met haar weg. Ze huilde hartverscheurend.’ Wat een wreedheid. Het is nauwelijks te geloven dat het hier gaat over de jaren zestig tot tachtig, de jaren van hippies, vrije liefde en bommoederschap.

De verhalen van de vrouwen die journalist Christel Don interviewde voor haar boek Afstandsmoeders hebben één ding gemeen: de wond heelde nooit. Hun levens verliepen treurig of best aardig, ze kregen relaties, kinderen, banen, maar de pijn bleef. Sommigen zagen hun kind later in hun leven wél, anderen niet. Maar een gewone band werd het nooit meer.