Tekst achterzijde proefschrift:
In de eerste helft van de twintigste eeuw speelden een groep onderwijzers en artsen een centrale rol bij het ontstaan, de groei en de professionalisering van het buitengewoon onderwijs, een nieuwe onderwijssector. Met de invoering van de Leerplichtwet in 1901 wilde de Staat namelijk alle leerlingen verplichten naar school te gaan. Kinderen die in het onderwijs niet mee konden komen vanwege bijvoorbeeld een mentale beperking werden echter vrijgesteld van die verplichting.

Activistische onderwijzers, zoals P.H. Schreuder en H.J. Jacobs, en betrokken artsen, zoals D. Herderschêe en A. van Voorthuijsen, streden om buitengewoon onderwijs mogelijk te maken voor leerlingen die buitengesloten waren van het reguliere onderwijs. Ze beperkten zich niet alleen tot het onderwijs, maar ook het verbeteren van de gezondheid, de nazorg en de professionele ontwikkeling van docenten, waren belangrijke thema’s voor hen.

Deze onderwijzers en artsen werden gedreven door de overtuiging dat leerlingen die het reguliere onderwijs niet konden volgen ook recht hadden op onderwijs. Zij namen de verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van de individuele leerling binnen en buiten de school met als uiteindelijk doel dat kinderen met een beperking een goede plek in de samenleving zouden krijgen en niet meer zouden worden uitgesloten.

Daarbij werd samenwerking gezocht met andere instituties omdat gemeenschappelijk een krachtiger invloed kon worden uitgeoefend op de politiek om voor de kinderen met een beperking passend onderwijs, verankerd in wetgeving, te realiseren. Zij leverden hiermee een groot aandeel aan de professionalisering van het Buitengewoon Onderwijs, later Speciaal Onderwijs genoemd.