- Home
- Overzicht
- Toelichting bij deze Canon
- Biografisch portaal
- Sociaal werker van het jaar
-
- Sociaal werk - Algemeen
- Zorg voor de jeugd
- Maatschappelijke opvang
- Geestelijke gezondheidszorg
- Gehandicaptenzorg (vb)
- Maatschappelijk werk
- Vrouwenopvang
- Reclassering
- Volkshuisvesting
- Verslavingszorg
- Cliëntenbeweging GGZ
- Palliatieve zorg
- Autisme
- Beroepsverenigingen
- ACTUA decentralisaties
- Samenlevingsopbouw
- Speciaal onderwijs
- Publicaties + Podcasts
- Webshop
- Aandeelhouders
Zoek je een boek? Bezoek ons:
Deze canon is mogelijk gemaakt door de volgende maatschappelijke aandeelhouders:
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
|
Verwante vensters |
| 1984 Ria van der Heijden, de familie organiseert zich Ontstaan van categorale patiëntenorganisaties |
|
   |
|
| ‘Mevrouw Van der Heijden, we zitten al tien jaar op u te wachten’, zei een ambtenaar van het toenmalige ministerie van Welzijn, Volksgezondheid en Cultuur, toen de oprichtster van Ypsilon, Ria van der Heijden, daar in 1984 aanklopte. De kersverse familieorganisatie kreeg al tijdens het eerste gesprek een toekenning van 25.000 gulden, vermeldt Ypsilon Nieuws. Hiermee kon de ’landelijke vereniging van familieleden en betrokkenen van mensen met schizofrenie of een psychose’ van start. ’Ria van der Heijden, een prachtvrouw, daar heb ik veel van geleerd’, vertelde Fred Bos (1931- 2013) oprichter van de Vereniging voor Manisch Depressieven en Betrokkenen (VMDB), de tweede categorale patiëntenorganisatie na de vereniging voor mensen met fobieën, de Fobieclub, die al in 1968 werd opgericht. De ’categorale’ patiëntenorganisaties, die zich groepeerden rond een medische diagnose, veranderden vanaf de jaren negentig het gezicht van de cliëntenbeweging, die zich tot dan toe juist tegen het ziektedenken had gekeerd. VMDB-oprichter Fred Bos vertelt in De strijdbare patiënt (2008): ’Bij de oprichting in 1986 heb ik meteen contact gemaakt met Ypsilon van mevrouw Ria van der Heijden.’ Hij bezocht haar twee keer. ’En die telefoon ging maar. Na een half uur praten zei ze tegen mij: dat duurt bij jou geen half jaar, dan gaat de telefoon ook.’ Ria van der Heijden ondersteunde Fred Bos in meerdere opzichten. Ze had zelf vijf zoons, waarvan er eentje aan psychoses leed. Zij kaartte aan dat bij het ziektebeeld schizofrenie de moeder vaak de schuld kreeg van het gedrag van haar zoon. ’Dat was natuurlijk een vreselijk verwijt’, aldus Fred Bos. En dan: ’Ik heb ook haar statuten mogen gebruiken. Van de stichtingen Ypsilon, Pandora en Labyrinth heb ik ze allemaal gebruikt, ik heb de krenten eruit gehaald.’ De Stichting Labyrinth voor familieleden (later: Labyrinth/in Perspectief), ontstond in 1985 vanuit Pandora en was in tegenstelling tot Ypsilon niet ziektebeeld gebonden. Labyrinth/inPerspectief richtte zich op familieleden en betrokkenen van álle mensen met psychische of psychiatrische problemen, met of zonder diagnose. Patiëntenvereniging Weerklank uit 1987, die in het kielzog van het werk van professor Romme uit Maastricht werd opgericht, richtte zich meer algemeen op stemmenhoorders, de leden hadden niet perse een psychiatrische diagnose. In 1991 bezoekt oud-journalist en ggz-patiënt Maarten Vermeulen een huiskamerbijeenkomst bij Ria van der Heijden. De befaamde Ypsilon-oprichtster houdt inmiddels op persoonlijke titel bijeenkomsten bij haar thuis. Ze nodigde hiervoor hulpverleners, psychiaters, patiënten en hoofdbehandelaren uit en had een speciale band met het Rotterdamse Deltaziekenhuis. Jaarlijks was er een bijeenkomst speciaal voor cliënten. ’Daar ontmoette ik allemaal lotgenoten, mensen met schizofrenie, een stuk of twaalf, vijftien, waarvan ik een deel nog steeds ken’, aldus Maarten Vermeulen. ’Het was héél gezellig, roken, drinken en lekkere hapjes, prettig dat je met mensen kunt praten die ongeveer hetzelfde beleven als jij.’ Vermeulen beschrijft Ria van de Heijden als ’een heel hartelijke vrouw, ze deed alles wat God verbood, ze rookte en dronk als een ketter, het was altijd erg lachen met haar. Want aan de andere kant was ze een echte dame, dat had ze ook, ze wond psychiaters om haar vinger. Jules Tielens, Rokus Lopik van het ACT-team, hoofdinspecteur Rob Smeets, die mensen ontmoette ik daar allemaal.’ Haar laatste jaren was Ria van der Heijden, samen met Gijs Francken (inmiddels ervaringsdeskundige/maatschappelijk werker), actief voor de Stichting Huisjes. De stichting zette zich (tot 2005) in voor betere huizen voor schizofrene patiënten: huizen met een eigen voordeur, het liefst op de beschutte, landelijk gelegen terreinen van psychiatrische ziekenhuizen. Ria van der Heijden overleed op 77-jarige leeftijd op 8 mei 2006. Delta Psychiatrisch Centrum heeft ter nagedachtenis in dat jaar de Ria van der Heijden-prijs ingesteld voor bijzondere prestaties voor mensen met een psychiatrische handicap. De prijs wordt jaarlijks uitgereikt en bestaat uit een kunstwerk en € 5000,-. |
|
|
|