22-11-1890 → Oprichting Vereniging tot Bevordering van het Herstel van Drankzuchtigen te Hoog-Hullen. 
22-11-1962 → Open het Dorp, eerste nationale televisie-actie voor gehandicaptendorp, o.l.v. Mies Bouwman.
22-11-1995 → Oratie Geert van der Laan als bijzonder hoogleraar grondslagen van het maatschappelijk werk.
22-11-2000 → Tweede Kamer rondt discussie met ministers Borst en Korthals af over de euthansiewet.
- Home
- Overzicht
- Biografisch portaal
- Sociaal werker van het jaar
-
- Sociaal werk - Algemeen
- Zorg voor de jeugd
- Maatschappelijke opvang
- Geestelijke gezondheidszorg
- Gehandicaptenzorg (vb)
- Maatschappelijk werk
- Vrouwenopvang
- Reclassering
- Volkshuisvesting
- Verslavingszorg
- Cliëntenbeweging GGZ
- Palliatieve zorg
- Autisme
- Beroepsverenigingen
- Samenlevingsopbouw
- ACTUA decentralisaties
- Publicaties + Podcasts
- Webshop
- Aandeelhouders
Zoek je een boek? Bezoek ons:
|
Verwante vensters |
| 1993 Families First Pedagogische thuishulp, dienstbare professionals en de kracht van het sociale netwerk |
|
     |
|
| Lange tijd was de eerste reflex bij problematische gezinssituaties om in te grijpen en kinderen uit huis te plaatsen of een gezinsvoogd aan te stellen. In minder ernstige gevallen kon hulp via een Medisch-Opvoedkundig Bureau uitkomst bieden. Over de effectiviteit daarvan groeide in de jaren zeventig steeds meer twijfel: ouders waren vaak de wanhoop nabij, kinderen hielden er trauma’s aan over en professionals voelden zich machteloos. Bovendien was het duur. In de jaren tachtig zette de overheid daarom het ‘zo-zo-zo’-beleid in. Jeugdigen en hun ouders moesten ‘zo dicht mogelijk bij huis, van zo kort mogelijke duur en in zo licht mogelijke vorm’ geholpen worden. Daarmee groeide de behoefte aan interventies die zich intensief richten op de gezinssituatie. In de Verenigde Staten was hiermee veel ervaring opgedaan met het programma Homebuilding, inmiddels beter bekend onder de naam Families First. Kenmerken van de aanpak zijn: onmiddellijke start, de hulp sluit aan bij wensen en krachten van het gezin, de veiligheid van het kind staat centraal en de gezinsmedewerker is flexibel en ruim beschikbaar voor het gezin. Het programma is in 1993 in Nederland in opdracht van het ministerie van VWS (Volksgezondheid, Welzijn en Sport) geïntroduceerd door het toenmalige Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn (NIZW). Na enkele succesvolle pilots is het programma actief verspreid in Nederland, waarbij tegelijkertijd een structuur voor ondersteuning en kwaliteitsbewaking werd aangeboden. In dezelfde periode ontstonden er in hoog tempo veel varianten van hulp in het gezin, onder namen als Videohometraining, Intensieve Ambulante Gezinsbehandeling, Intensieve Pedagogische Thuishulp etcetera. Een inventarisatie in 2001 telde 56 varianten, aangeboden door tachtig instellingen. Ongeveer vijftien van deze programma’s hebben hun weg gevonden naar de databank Effectieve Jeugdinterventies van het Nederlands Jeugdinstituut, dat wil zeggen dat ze theoretisch goed onderbouwd dan wel effectief zijn. De praktijk is nog steeds volop in ontwikkeling, waarbij interventies steeds meer worden afgestemd op specifieke problemen en doelgroepen. Recent is de opkomst van Multisysteemtherapie (MST) voor hulp aan jeugdige delinquenten en hun ouders. Van MST is ook een variant ontwikkeld voor gezinnen waarin sprake is van kindermishandeling. Al met al is er sprake van een belangrijke accentverschuiving in de rol van de professional. Die uit zich ook in een hernieuwd accent in het Nederlandse jeugdbeleid, waarin steeds nadrukkelijker wordt uitgegaan van de eigen kracht van gezinnen, vooral door het versterken van het sociale netwerk van het gezin. Een voorbeeld daarvan is het programma Signs of Safety, dat zich richt op gezinnen waarin sprake is van (een vermoeden van) kindermishandeling. Het uitgangspunt is dat gezinnen met problemen de mogelijkheden hebben om eigen oplossingen te bedenken. Het netwerk rond het gezin helpt bij de uitvoering van het contract dat ouders en hulpverlener afsluiten. Een andere variant is de Wraparound Care. Hierbij wordt informele en formele zorg gecombineerd met één centrale persoon als spil en aanspreekpunt. Een fundamentele stap in deze verschuiving wordt gemaakt door de Eigen Kracht Centrale met de Eigen Kracht-conferentie. Dituit Nieuw-Zeeland afkomstig besluitvormingsmodel is in 2001 in Nederland geïntroduceerd. Inmiddels zijn er zo’n 8000 EK-conferenties georganiseerd. Bij deze aanpak stellen gezinnen waar problemen spelen rond de opvoeding, samen met hun netwerk van familieleden, vrienden, kennissen en andere belangrijke betrokkenen een plan op om de problemen aan te pakken. Een onafhankelijke Eigen Kracht-coördinator,- hij/zij heeft geen inhoudelijke bemoeienis en is niet verbonden aan een organisatie die professionele hulp biedt - bereidt de bijeenkomst voor en zorgt ervoor dat iedereen goed geïnformeerd is. Het gezin maakt vervolgens samen met de aanwezigen een plan, dat uit een flink aantal concrete afspraken kan bestaan. Het gezin geeft zo vorm aan zijn eigen verantwoordelijkheid, waarbij een optimale ondersteuning van het eigen netwerk centraal staat. Sleutelwoorden bij een Eigen Kracht-conferentie zijn: verbreed de kring, verzamel betrokkenheid en kennis, en laat de regie bij mensen zelf. De professional is dienstbaar aan de totstandkoming en uitvoering van de afspraken die het netwerk maakt. Hij/zij is onderdeel van het proces. In zeker opzicht heeft de geschiedenis de professional daarmee van zijn voetstuk gehaald. Hij/zij heeft niet langer het alleenrecht op de beste oplossingen, maar is een professionele gids geworden bij de oplossingen die mensen zelf bedenken en organiseren. Publicatiedatum: maart 2012, |
|
|
|