21-11-2013 → In Rotterdam heeft een vrouw ongeveer tien jaar dood in haar huis in de Jan Porcellisstraat gelegen. 
21-11-2013 → Derde Mulock Houwer-lezing door Herman Baartman over: Eigen kracht, daadkracht en solidariteit.
21-11-1980 → POP-Congres (Progressieve Ontwikkelingen in de Psychologie) trekt meer dan 1000 belangstellenden.
- Home
- Overzicht
- Toelichting bij deze Canon
- Verbeelding
- Archief Gekkenkrant
- Presentatie Canon
- Bibliotheek
- Biografisch portaal
- Sociaal werker van het jaar
-
- Sociaal werk - Algemeen
- Zorg voor de jeugd
- Maatschappelijke opvang
- Geestelijke gezondheidszorg
- Gehandicaptenzorg (vb)
- Maatschappelijk werk
- Vrouwenopvang
- Reclassering
- Volkshuisvesting
- Verslavingszorg
- Cliëntenbeweging GGZ
- Palliatieve zorg
- Autisme
- Beroepsverenigingen
- Samenlevingsopbouw
- ACTUA decentralisaties
- Speciaal onderwijs
- Publicaties + Podcasts
- Webshop
- Aandeelhouders
Zoek je een boek? Bezoek ons:
Deze canon is mogelijk gemaakt door de volgende maatschappelijke aandeelhouders:
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
 |
 |
|
|
1972 Corrie van Eijk-Osterholt: Laten ze het maar voelen Start van de `gekken` beweging |
     |
|
|
Vertaalster Corrie van Eijk-Osterholt zette zich haar hele leven in voor een betere rechtspositie van haar zus Mies en ’vele andere weerloze psychiatrische patiënten’. Corrie zag in de jaren vijftig en zestig haar tweelingzus Mies en mede-patiënten onder het mom van behandelen, vaak mishandeld worden. Zij werden voor straf onder spanlakens gelegd, of kregen electroshocks toegediend om opstandig gedrag te beteugelen. Hoewel het niet overal zó erg was, waren de omstandigheden waaronder de meeste patiënten leefden, op overvolle zalen zonder privacy, nog steeds erbarmelijk en mensonterend. Al in 1956 stapt Corry, gesteund door echtgenoot en hoogleraar Economie Cor van Eijk, naar de Inspecteur voor de geestelijke gezondheidszorg. Maar zonder resultaat. In 1972 brengt zij het boek Laten ze het maar voelen uit, waarin de misstanden in de psychiatrie voor een breed publiek gedetailleerd worden beschreven. Na een televisie-uitzending over het boek, stromen duizenden reacties binnen. De ellende in de inrichtingen blijkt niet te overzien. Corrie van Eijk-Osterholt brengt, samen met de Cliëntenbond, alle misstanden voortvarend onder de aandacht. Uiteindelijk leidt dit tot oprichting van de landelijke werkgroep Rechtspositie Patiënten in Psychiatrische Ziekenhuizen, en later tot de officiële onderzoekscommissie, de Commissie-Van Dijk, waarin Corrie zitting neemt en zich uiteindelijk ondanks haar verzoenende aard gedwongen voelt een minderheidsstandpunt in te nemen. Het boek van Corrie valt op vruchtbare bodem. Onder invloed van de Engelse en Amerikaanse anti-psychiatrie komen begin jaren zeventig overal protesten op tegen de behandelmethoden in de ouderwetse psychiatrische inrichtingen. Ook in Nederland, waar de Nationale Federatie voor de Geestelijke volksgezondheid op 20 november 1970 het congres Te gek om los te lopen organiseerde. Dit congres wilde een aanzet geven tot ’een kritische heroriëntatie van de geestelijke gezondheidszorg’, maar werd de eerste manifestatie waar frustraties en kritiek van werkers in de psychiatrie massaal een vrije loop namen. De kittige secretaresse Treeske Blase van Pandora, de eerste organisatie in Nederland die kritische voorlichting gaf, met een deftig bestuur van bankiers, jonkheren en industriëlen, gebruikte het congres om vrijwillige voorlichters met patiëntervaring te werven. Ook kritische ouders van de Leidse jeugdhulpinstelling MOB traden hier voor het eerst naar buiten. Zij zouden twee jaar later - gesteund door Corrie - de Cliëntenbond oprichten. Corrie van Eijk zit overal met haar neus bovenop en richt in haar woonplaats Rotterdam een juridische werkgroep op, waarmee zij actie voert en diverse patiënten uit inrichtingen weet te bevrijden. In Nederland worden in die tijd heel grimmige acties gevoerd, zoals rond de bezetting van zwakzinnigeninrichting De vanuit de Gekkenkrant gevoerde acties hadden succes, maar kregen ook kritiek vanuit de gekkenbeweging. Vooral de patiënten van de Cliëntenbond vonden de acties vaak te radikaal. Onder druk van deze ’echte patiënten’ veranderde de geuzennaam in 1975 door aanhalingstekens in de naam ’Gekken’krant te plaatsen. De redactie zelf ging uiteindelijk ten onder aan discussie, onder meer over het nut van de NASA, de beroemde Nationale Anti Shock Actie tegen de electroshock. In 1978 droegen de initiatiefnemers hun werk over aan een nieuwe redactie. De laatste ‘Gekken’krant verscheen in januari 1981. In november van dat jaar werd het stokje over genomen door een nieuwe redactie. De naam veranderde in Gek-ooit, die het drie jaar volhield en toen veranderde in Aha, blad voor alledaagse waanzin, dat ook geen lang leven was beschoren. Na 1990 onstonden allerlei andere periodieken, vaak aan organisaties verbonden, soms autonoom, zoals het het nog steeds bestaande maandblad Deviant (1995, vanaf 2016 alleen nog digitaal) en het Amsterdamse Kronkel (2001) dat de lokale veranderingen na invoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) niet overleefde en in 2008 stopte. Corrie van Eijk-Osterholt overleed op op woensdag 19 februari 2020 op 96-jarige leeftijd in de Stichtse Hof in Laren. |
|
|
|
