Bij de invoering van de Wmo begin 2007 werd duidelijk dat de wet vooral zorgde voor bestuurlijke vernieuwing. De focus lag op bestuurskundige innovaties zoals decentralisatie van budgetten en beleidsverantwoordelijkheid naar de lokale overheid (eigenlijk een verdieping van de al door de Welzijnswet ingezette beweging), het horizontaal verantwoorden en de plicht tot aanbesteden (in tegenstelling tot subsidies). Snel werd echter ook helder dat het werk op de werkvloer ook zou moeten veranderen om de doelstellingen van de Wmo te halen. Daarover had de wetgever echter weinig richtlijnen gegeven en van Welzijn Nieuwe Stijl was nog geen sprake.
In 2008 introduceerde de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, de VNG, de term de kanteling. Sindsdien is het een belangrijk concept bij het herijken van sociaal beleid op lokaal niveau. Uitgangspunt is een continuüm van zorg met vijf ‘stappen’:

• Zelfzorg: Je voelt je een beetje verkouden of vermoeid, en je besluit wat eerder naar bed te gaan. Je bent door een (sport)ongeval wat minder mobiel maar bijt op je tanden en gaat toch boodschappen doen.
• Sociale netwerk: Op je tanden bijten helpt niet meer, je mobiliteit blijft te beperkt. Je vraagt daarom buren/familie/vrienden om een keertje boodschappen voor je te doen.
• Collectieve voorzieningen: het blijft sukkelen met je mobiliteit maar gelukkig is er toegankelijk openbaar vervoer waardoor je toch een heel eind uit de voeten kan.
• Lichte individuele voorzieningen: dat ongeval heeft je zwaarder getroffen dan je lief is, je moet (tijdelijk) beroep doen op hulpmiddelen zoals een rollator of scootmobiel.
• Zware individuele voorzieningen: je mobiliteitsproblemen zijn ernstig, en je wordt opgenomen in een residentiële voorziening.