William Henry Beveridge werd in 1879 in India geboren (toen onderdeel van het Britse rijk) en volgde in Oxford een opleiding tot jurist. Al vrij snel werd hij geboeid door prille vormen van sociale zekerheid en groeide hij uit tot een natuurlijke autoriteit op het gebied van pensioenen en werkloosheidsvoorzieningen. Zijn ideeën werden aan het begin van de twintigste eeuw gebruikt bij het vormgeven van de Britse wetgeving inzake sociale zekerheid. Voor die inbreng werd hij in 1919 geridderd.
In de periode 1919-1937 was Beveridge directeur van de befaamde London School of Economics (LSE), toen en nog steeds internationaal één van de belangrijkste centra voor sociaal onderzoek. LSE is nauw verbonden met de Fabian Society, sinds 1884 een belangrijke en invloedrijke denktank aan de linkerzijde van het politieke spectrum. Hun focus ligt op het bereiken van sociale vooruitgang via kleine ingrepen. Daarmee zetten ze zich af tegen revolutionaire bewegingen.

Bij het begin van de Tweede Wereldoorlog werd Beveridge door de toenmalige minister van Arbeid gevraagd na te denken over het herordenen van de verschillende willekeurig gegroeide initiatieven inzake sociale zekerheid, ook met het oog op herstel van het land na de oorlog. Als antwoord daarop publiceerde Beveridge in 1942 zijn bekende rapport Social Insurance and Allied Services, in 1944 gevolgd door Full Employment in a Free Society. In wezen tekende Beveridge hiermee de bouwplannen voor de huidige verzorgingsstaat. Zijn plan was een pleidooi voor een collectieve sociale zekerheid, waaraan iedereen volgens inkomen zou bijdragen en waarvan iedereen volgens behoefte gebruik kon maken. Daarmee week zijn plan af van de sectoriële systemen van sociale zekerheid die toen bestonden (en die bv. beperkt waren tot wie in de mijnbouw werkt, of wie in de havens werkt). Bovendien argumenteerde hij dat sociale zekerheid maar één van de pijlers van een verzorgingsstaat was. Er moesten niet minder dan vijf kwalen bevochten worden, de zogenaamde Five Giants: behoefte of armoede vroeg om inkomensmaatregelen maar was slechts de ‘eerste reus’. Daarnaast waren er onwetendheid en de behoefte aan onderwijs, ziekte en de behoefte aan gezondheidszorg, vervuiling en de behoefte aan sociale huisvesting, en tenslotte luiheid of werkloosheid en de behoefte aan tewerkstellingsmaatregelen. In elk van deze sectoren zijn sociaal werkers aanwezig.
Het rapport uit 1942 werd snel bekend als het Beveridge report. In 1945 versloeg de Labour partij Churchill, en kondigde meteen aan een welvaartsstaat uit te gaan bouwen zoals beschreven in het rapport. Dat resulteerde bijvoorbeeld in de start in 1948 van de National Health Service, de Britse gezondheidszorg.

De relevantie van het werk van Beveridge bleef niet beperkt tot het Britse koninkrijk. In de oorlogsjaren waren veel politici van het vasteland naar Londen uitgeweken, en daar namen ze kennis van het werk van Beveridge. Na de oorlog namen ze zijn gedachtegoed terug mee naar hun vaderland. Zo ontstond snel na de Tweede Wereldoorlog een sterk door Beveridge beïnvloede verzorgingsstaat in Nederland (via de commissie van Rhijn) en België (via het ’ontwerp van overeenkomst tot sociale solidariteit’).

De investeringen in de uitbouw van de verzorgingsstaat waren deels ingegeven vanuit sociale doelstellingen, maar zeker ook ingegeven door de wens om het net verslagen fascisme op afstand te houden, en de dreiging van het communisme te verminderen. Het plan Beveridge bevatte een expliciete keuze voor de vrije markt in combinatie met een zorgende staat.